لا یکلف الله نفساً الا وسعها

به نظر من وظیفه ما در مقابل این همه خوبی و عدالت این که :ظرف وجودیمون (وسعمون) رو بشناسیم ،به قول معروف پر و پیمونش کنیم و این فقط در شرایطی حاصل می شه که!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

هر روز از روز قبلی بهتر بشیم

 بسیاری از مردم ،گناه نارسائیهای زندگی خود را به گردن وقایع و اتفاقات می اندازند در حالی که آنچه

زندگی ما را شکل می دهد خود آن وقایع نیست بلکه معنایی است که به آن رویدادها می دهیم ----آنتونی رابینز

فکر بد بدتر یا فعل بد؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

دوستی می گفت فعل بد خیلی بدتر ،چون دیگه اون فعل بد از ما سر زده ولی ممکن که خیلی وقتا نیتمون بد باشه  ولی فعل  بدی را مرتکب نشیم در واقع لازمه هر نیت بدی را فعل بد نمی دونست و حتی می گفت ذهن آدما پر از افکار بد ولی لازم نیست که همش را اجرا کنند...

ولی من میگم این فکر های بد یه روزی و یه جایی  بالاخره خودشون رو نشون مید ن! ...قرآن تاکید زیادی هم بر نیات ما داشته و هم بر افعالمون پس به نظر من هر دو مهم هستند و باید اینها را موردی بررسی کرد.

دوست دیگه ای می گفت :فکر بد خیلی بد چون مثل یک بختک  روی فکر و روان ما میفته و نمی زاره دیگه درست فکر کنیم...

 وبزرگی  می فرمود:  خیلی وقت ها نیت ما کاملاً خوب ولی فعل و نتیجه بدی می بینیم مثلاً یک روز از خانه می آیم بیرون برای صله ارحام ولی در حین رانندگی  بدون اینکه مقصر باشیم تصادف می کنیم و حتی یک نفر را هم می کشیم حالا چقدر بی انصافی که کسی ما را به انجام یک فعل بد محکوم و سرزنش کنه!!!!!!و یا نیت  یک نفر از رفتن به مسجد فقط و فقط برای مردم و گرفتن وام از صندوق قرض الحسنه مسجد باشه و دیگران آن را به خاطر فعل خوبش تشویق و تمجید کنند پس نتیجه گرفت که نیت خیلی مهم تر از فعل انجام شده ماست.شما چی میگید؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟//

قدر شناسی و شناخت  ما از نعمت های الهی چقدر ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟برای ما انسانها یکسری از نعمتهای خداوند اعطایی است مثل آب،هوا،اکسیژن،نعمت بودن ،نعمت داشتن این جهان هستی،داشتن تعادل در بدن ... اینگونه نعمت ها ی الهی قابل شمارش نیست ولی چون به ما از اول بدون هیچگونه درخواست و تلاشی دادند اصلاً توجهی بهشون نداریم  وقدرشون رو هم نمی دونیم و شاید تا آسیب و خللی بهشون وارد نشه اصلاً نشناسیمشون مثلاً نقش  صفرادر بدن و سلامتمون...

یکسری از نعمت ها هم استعدادی است ،یعنی باید در خودمون قابلیت ایجاد کنیم تا از طرف خداوند اهدا بشه(البته جای بحث که این قابلیت رو ما ایجاد می کنیم یا خدا؟)  مثلا ًطی الارض کردن واز آن جای که خداوند خیلی بخشنده است  هر چقدر ظرف قابلیتمان را بزرگ کنیم باز خداوند آن را پر می کند ،در واقع هر چقدر قابلیت ما بیشتر شود عطیات و بخششهای الهی هم بیشتر می شود و این دقیقاً معنای این جمله عرفانی است که:عطیات تابع قابلیات هستند. ولی یادمون نره که باید دائماًدر حال شکر نعمتهای خدا باشیم  چه از نوع اعطایی باشه  و چه از نوع استعدادی ،چرا که گفته شده:شکر نعمت ،نعمتت افزون کند.