لا یکلف الله نفساً الا وسعها

مدت زیادی که این آیه فکرم را مشغول کرده ،خیلی خودمونی اگر بخواهم تفسیرش کنم باید بگم که: این آیه اوج رحمت خدا و اینکه خدا ناظر به حدا قل هاست، یعنی برعکس ما آدما که از همدیگه گاهی توقعات بیجایی داریم خدا از هر کسی اندازه وسعش توقع داره و در قیامت دقیقاًهمین وسعمون را ملاک قرار میده  در واقع به هر کسی(وسعی) ظرف وجودی داده که با دیگری فرق داره و به هر کس هر ظرفی که داده، توانایی پر کردن اون ظرف روهم داده و دقیقاًروز حساب و کتاب نگاه می کنه که با ظرفمون چه کردیم پر یا خالی؟از چی پرش کردیم؟....آیا به اون کمال وجودی اش رسوندیمش یا نه؟حد کمالم  رو اون روز با ایدئال کمال خودم می سنجه  نه با ایدئال دیگری ،در واقع آنقدر عادل که هیچ وقت ظرف من رو با ظرف شما مقایسه نمی کنه .

به نظر من وظیفه ما در مقابل این همه خوبی و عدالت این که :ظرف وجودیمون (وسعمون) رو بشناسیم ،به قول معروف پر و پیمونش کنیم و این فقط در شرایطی حاصل می شه که!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

هر روز از روز قبلی بهتر بشیم