بچه ها تو کلاس آتش نشانی بهشون گفته بودند که
فاصله بین حماقت و شجاعت یک قدم است!
خیلی خوشم اومد و دیدم چقدر درسته و توی لحظات بحرانی این اتفاق خیلی راحت می تونه بیفته !!ولی هستند کسانی که در آرامش هم ، چنین اشتباهی می کنند و سوالی تو ذهنم بوجود اومد اینکه: آیا شجاعت به نوعی حماقت نیست و یا اینکه شجاعت مشوب به حماقت نیست؟
چه دنیای عجیبیه؟
چه اسمایی برای روز و شباش میزاریم!
شب آرزوها!
آیا شبای دیگه نمیشه آرزویی کرد؟
یعنی چنین شبی درای آسمون به قول معروف بازه و حاجات روا میشه؟
گاهی دلم میخواد به تموم این حرفا پشت پا بزنم و بگم لطف و رحمت خدا وند رو زمانمند و مکانمند نکنید چرا که خودش گفته
ادعونی استجب لکم
پس روز و ساعت خاص نداره همین که اراده خواستن بکنی ، بهت داده میشه
ولیکن نمیخوام به روایات هم بد بین بشم حتما حکمتی در بعضی ساعات و روزا هست که ما ازش بی خبریم!
به هرحال دعای من توی این شب بزرگ اینه که: هیچ آرزویی نداشته باشم ،چرا که آرزوها دست نیافتنی هستند و به جاش زندگیم پر از امید بشه که دست یافتنیه
وامیدوارم به زودی امید همه ما شیعیان ظهور آقا امام زمان باشه
چرا که با محقق شدن این امید ، تموم عالم و آدم به خواسته ها و... می رسند
