امروز درسوره دهر  صفتی از صفات خدا را خواندم که مرا به یاد استاد بزرگی انداخت که بدون هیچ چشم داشتی با تمام عشق و علاقه به من آموزش می دهد ....

(   یطعم و لا یطعم   )

اطعام دهی ولی از کسی این توقع را نداشته باشی، به نظر من این اطعام می تونه هر چیزی باشه طعام، علم،محبت و...با خودم فکر می کردم که کمتر کسی این صفت الهی را داره، ( ممکنه تعداد کمی از مادرها ) شاید البته فقط شاید یکی از دلایلش این باشه که باید بی نیاز باشی که این صفت الهی را داشته باشی و به چشمه هایی از حکمت رسیده باشی...یعنی بی نیازی از دنیا و تعلقاتش و این بی نیازی عین نیاز به خداوند است .

آرزو می کنم مثل این استاد بزرگوار من، همگی بتونیم این صفت الهی را در خودمان هر چه بیشتر تقویت کنیم.