برایم دعا کن.اجابتش مهم نیست.مهم آرامشی است که بدانم دوستی دارم که...

باورم نمی شود چقدر زود گذشتوقتی دقت می کنم می بینم یک دهه از عمرم را با هم بودیمده سال پیش چنین روزی من بیست و دو سالم بود و ...تو همین ساعات بود که به سمت آرایشگاه می رفتم که برای شب آماده بشم با هزار امید و آرزو که زیباترین عروس سال یا حداقل فامیل بشماز شما چه پنهون جزء زشترین عروسای فامیل شدم و لی چون میگذرد غمی نیست

.هیچ وقت دلم نمی خواد کبریت  رو  من بکشم

ساعت 5 صبح برام پیامک فرستاد!جوابش رو دادم!بهم میگه چرا بیداری؟ جوابش رو میدم که شما چرا بیداری؟جوابم رو نمیده و سوال بعدی رو می فرسته و سوالهای بعدی...البته حق داره تو این سن و سال آدما کم خواب میشن و دائم سوال و گیر به آدما علی الخصوص آدمای بد شانسی مثلا مثل من!میگم آخه به دلایلی بیدارم مثلاً... و الانم وبلاگ آپ می کنم .میگه باز می خوای بنویسی و زلزله ای از ناامیدی راه بندازی . چمد ریشتری؟ولی به خاطر اونم که شده سعی می کنم دیگه ناله نکنم ...چون یکی از خوانندهای همیشگی خزعبلات  من همین پیر زنیه که وصفش کردم و چون خیییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییلی خییییییییییییییییییییییییییییییییییییییلی با تموم غرو لنداش هاش دوستش دارم دیگه ناله نمی کنم که دلشوره بگیره و ناراحت بشه و شروع به غر غر کنه1

این هشت ماه اخیر فهمیدم بهنام، خیلی  خیلی بهتر از اون چیزیه که من فکر می کردم، بزرگوار و صبور و بی غل و غش ...

چقدر بعضی وقتا، بعضی آدما، با بعضی از حرفاشون ،بعضی از نگاههای آدم رو عوض می کنند، خیلی قبل ها بزرگی بهم گفته بود که : قاب بسته و تنگ افکار و ضوابطم رو بشکنم و دنیا رو از منظر بهتر و آزادتری نگاه کنم.وقتی این روزا  نالان دوباره سراغش رفتم بهم گفت مشکل اینه که قاب رو شکوندم ولی بازم پشت یک پنجره نگران  نظاره گر بیرون و جریانات طبیعی بیرون  از پنجره ام. به من گفت: مشکل تو اینه که پشت  این پنجره خودت رو حبس کردی :پنجره رو باز کن ، بزار اکسیژن بیاد و بزار بهتر نفس بکشیاولین نکته اش این بود که :فهمیدممن قاتل خودم هستم  ، پنجره رو بستم و نمی زارم بهم اکسیژن برسهو یا چرا خودم رو ، افکارم رو پشت یک پنجره بسته بدون اکسژن حبس کردم و یا اتفاقات بیرون از پنجره داره در یک روند طبیعی اتفاق مییفته و ...

اجالتاً به خودم می بالم که بیمارتان شدم

دلم می خواد دستور فلاش بک بدم و برگردم به هشت ماه پیش و یا اگه فلاش بک نمیشه اجازه داشتم این هشت ماه رو بالا می آوردم چون داره مثل سم تو بدنم پخش میشه

گاهی نوشته ها بوی افسردگی می دهد

گاهی حتی نمی خواهی سرت را روی شانه کسی بگذاری که پناهگاه خستگی هایت است.

 خدایا بازم ازت ممنونم

باز یه دونه از اون ستاره های پرنور دور از دسترس رو بدستم رسوندی

اره من کجا و قبولی تافل کجا!