سفر دل را باید از دل شروع کرد و حال و هواش:از تماشای پخش مستقیم دعای کمیل از مدینه پرنده دلم پر کشید و دیگه توانایی برگردوندنش را نداشتم ،شاید بتونم بگم که خدا از اون لحظه قبول کرد که به دیدنش برم...تا اوج گرفتن هواپیما  هیچ چیز باورم نمی شد توی هواپیما  احساس کردم لحظه تشرف نزدیک شده و چشمهای مشتاقم آروم و قرارشون رو از دست دادند و شروع به باریدن کردند آخه باورشون نمی شد چیزی رو که با حسرت همیشه فقط عکسش رو دیده بودند ،قرار که تا چند ساعت دیگه از نزدیک ملاقات کنند.راستش رو بخوای دیدن گنبد خضراء،شهر پیامبر...برام عین خواب و رویا بود تا اون روز فکر می کردم که همه جای دنیا آسمون یک رنگ ولی اون جا بود که دیدم نه آسمون مدینه یک رنگ  و حال و هوای دیگه ای داره،توی مسجد النبی،روبروی قبرستان بقیع مخصوصاًبعد از نماز صبح ، آخه کی می تونه ادعا کنه اون معنویت و فضا رو جای دیگه می شه پیدا کرد. از اون به بعد دیگه اون خلوت ها رو هیچ جا دل من پیدا نکرده ،اون لحظه های ناب و خصوصی،اون سکوت ها ...تا خودت نباشی نمی تونی بفهمی!!افسوس که تا اومدم تکلیف دلم رو مشخص کنم اعلام کردند امروز وداع با مدینه داریم  و جدی میگم که خیلی وداع غریبانه ای داشتم ولی ناگفته نمونه اونجا برای عبادت وقت برکت پیدا می کردمثلاً من اونجا تونستم قرآن رو ختم کنم.... دیگه باید محرم می شدیم چه احساسی !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!وقتی که لباس را برای اولین بار پوشیدم یک حاله ای مافوق دنیای مادی من رو گرفت ،احساس می کردم که وجودم خالی شده و این لباس لباس قیامتم که پوشیدم  و دارن من را مواخذه می کنن که چرا  پیمان روز الست ،قالوا بلی،...فراموش کرده بودی...از خدا خواهش می کردم امروز رو دوباره روزالست بربکم من  قرار بده  و از امروز همه چیز رو برام حساب کنه و....با اون حال عجیبم به مسجد شجره رسیدیم ،با اضطراب می گفتم:

لبیک اللهم لبیک لبیک لاشریک لک لبیک ان الحمد و النعمه لک و الملک ...

محرم شدیم و عازم مکه ،توی اتوبوس بیشتر زائرها خوابیدند ولی تمام راه آهسته لبیک می گفتم و خواهش می کردم که نکنه به من بگی لا لبیک و لا سعدیک....بعد از نماز صبح باید همه می رفتیم روبه روی مسجدالحرام  و بعد از صحبت های روحانی کاروان برای اولین بار می رفتیم توی مسجدالحرام یعنی بیت الله ،همه حال عجیبی داشتند و امثال من که بار اولشون بود که خیلی دیدنی بودیم ،من از خودم می گم که آن قدر اضطراب داشتم که....وارد مسجد الحرام شدم راستی که معنای هجرت،رفتن از یک سرزمین به سرزمین دیگه اونجا برام مفهوم پیدا کرد .آهسته آهسته در اوج ناباوری وارد شدم سرم را بالانمی کردم هنوز هم نفهمیدم چرا از ابهت اونجا بود یا از شرمساری خودم یا می خواستم تمرکز کنم کی چی بگم .. احساس امنیت و بی قراری واقعاً با هم به سراغم اومده بود،خیلی آهسته سرم را بالا کردم شاید تو فاصله 20 قدمیم گوشه بیت الله را دیدم ولی دوباره خیلی سریع موقعیت را انکار کردم و به خودم گفتم اشتباه دیدی و دوباره سرم را پایین انداختم حتی از پله ها هم پایین اومدم و به خودم جرات دادم و دیدم روبروی من.....دیگه طاقت نیاوردم و به سجده افتادم شاید بهترین سجده زندگیم بود،هر چی که از ایران آماده کرده بودم اونجا فراموش شد ،حرفهای جدیدی می زدم و غرق گریه بودم(خدایا چقدر رحیمی که منو اجازه دادی بیام اینجا،باهات حرف بزنم...مگه میشه ازت چیزی بخوام جز اینکه باید شکر کنم...)راستی که احساس می کردم به قله دنیا رسیدم و یا بهشت رو فتح کردم،خوشحال بودم که دلم اونجا شکسته چون فکر می کردم خریدارش خدا،روزی چندین بار می اومدم بیت الله و تا به هتل می رسیدم احساس دلتنگی می کردم،شبها را تا صبح اونجا بودم و احساس امنیت می کردم،گاهی نزدیک نزدیک می شدم و با دو دست لمسش می کردم احساس می کردم که توی آغوششم و کلی ناز می کردم که نازم رو بخره و گاهی دور می ایستادم و می دیدم همه کائنات دارن به دورش می گردن...یسبح لله ما فی السموات و ما فی الارض.... و همه کنارش زمزمه می کردنند (ذکر،درد و دل...) و احساس می کردم صدایی اونجا از در و دیوار بلند می شد سبوح ،قدوس...افسوس که باز اعلام کردند امشب طواف وداع!!!!!!!!!!!تحمل شنیدن این جمله برام سخت بود ،سریع خودم رو رسوندم به طبقه دوم مسجد الحرام روبروی ناودون طلا و مثل بچه ها که دوست دارن  میهمانی تموم نشه شروع به بی قراری کردم که نزار برگردم ،نزار اینا منو از تو جدا کنند با اینکه می دونستم اونجا فقط یک نماد و یک جهت ولی حسابی بهش عادت کرده بودم و دل باخته بودم،احساس می کردم که همون طوری که شعاع خورشید به ذات خورشید وصل من هم به این خونه و صاحبش  وصل شدم،روز آخر،یادم که هتل را تحویل دادند و همه توی یک سالن جمع شده بودند وقتی که برای آخرین باراز طواف برگشتم حالم بد شده بود و هر کسی برام یه چیزی می آورد  و یه چیزی می گفت مثلاگرما زده شده وخاکشیر،...ولی من دردم درد دیگه ای بود،  درد جدایی.وتنها کسی که فهمید روحانی کاروان بود که اومد به آهستگی بهم گفت......به هر حال برگشتم ولی دلم اونجا  موند اینجا بی قراری می کردم و دوباره توی خیالم خودم رو به اونجا می رسوندم که آروم بشم ،ولی یک روز نشستم از خدا خواستم که این حال رو از من بگیره چرا که من طاقت دوری نداشتم...ولی الان نزدیک به یک ساله که از اون تاریخ گذشته ولی هر وقت بهش فکر می کنم همون حال و هوا به سراغم ...

امروز درسوره دهر  صفتی از صفات خدا را خواندم که مرا به یاد استاد بزرگی انداخت که بدون هیچ چشم داشتی با تمام عشق و علاقه به من آموزش می دهد ....

(   یطعم و لا یطعم   )

اطعام دهی ولی از کسی این توقع را نداشته باشی، به نظر من این اطعام می تونه هر چیزی باشه طعام، علم،محبت و...با خودم فکر می کردم که کمتر کسی این صفت الهی را داره، ( ممکنه تعداد کمی از مادرها ) شاید البته فقط شاید یکی از دلایلش این باشه که باید بی نیاز باشی که این صفت الهی را داشته باشی و به چشمه هایی از حکمت رسیده باشی...یعنی بی نیازی از دنیا و تعلقاتش و این بی نیازی عین نیاز به خداوند است .

آرزو می کنم مثل این استاد بزرگوار من، همگی بتونیم این صفت الهی را در خودمان هر چه بیشتر تقویت کنیم.

بزرگی می فرمود: در زندگی گاهی به خاطر بعضی از خطا هایمان مجبوریم تا وقتی که هستیم تاوان پس دهیم،اومعتقد بود که بعضی از حوادث در زندگی مثل تجربه خوردن بادام تلخ است یعنی کافی است  که فقط یک بار تلخی اش را تجربه کنیم ولی برای همیشه همین که اسم بادام تلخ بیاید دقیقاً، مثل این است که همان لحظه به اجبار در حال خوردن بادام تلخ هستیم...

 هدف  و بحث اصلی اش هم روابط دو جنس مخالف(زن و مرد)با یکدیگر بود،باورش بر این بود که: این دو حتی المقدور باید از هم دور و با احتیاط کامل رفتار کنند و اینکه به نگاه و حرف آدمها خیلی اهمیت می داد یعنی می فرمود: به خاطر شاید ده درصد افراد که  در جامعه بیمار دل اند و اینکه متاسفانه بعضی ازمردم بدون تحلیل شرایط و تفکردورادور در مورد رفتار یکدیگر قضاوت می کنند باید این مراقبت ها صورت گیرد...

اعتراض کردم که خیلی سخت می گیرد چرا برای تعداد کمی از افراد که دلهایشان بیمار است دنیا را این قدر سخت بگیریم و از جنس مخالف فراری باشیم؟ واژه فراری را رد کرد و اصرار بر این داشت که در این مورد باید نسبت به ضرورتها رفتار و مراوده داشت....و همین تعداد کم حکم سوزن را دارند کافی است که یک بار وارد بدن شود ولی برای همیشه این سوزش در ذهن باقی می ماند و برای درک این سوزش نیاز به صدها سوزن نداریم....و تنها راه حل را به قول معروف دست به عصا بودن ،مطرح می کرد و اینکه باید در زندگی مراقب باشیم که در شیب نیفتیم چرا که برگشت از شیب به مسیر صاف و مستقیم خیلی سخت و شاید هم غیر ممکن باشد ...،پس اگر نهی النفس عن الهوی داشته باشیم نه تنها در شیب قرار نمی گیریم بلکه بادام تلخ را ولو یک بار هم تجربه نمی کنیم و مجبور به تحمل سوزش سوزن هم در روح و جسممان نمی شویم........

بهار همیشه یاد آور این مطلب برای من بوده که برای رسیدن به خیلی لز خوبی ها و آرزوها باید یکسری سختیها و سردی های روزگار را پشت سر گذاشت و یا تحمل کرد، مثل رسیدن بهار که بایدبرخی از سختی های زمستون سرد را تحمل کرد به امید گرمی بهار.......................

ویا برای تغییر اساسی باید انقلاب کرد، مثل انقلابی که توی فصل زمستون بر پا میشه و زمستون با همه خوبی ها و بدی هاش نابود میشه و جایگزینش بهار می آید و اون انقلابی موفقیت داره که بدیها را کامل از بین ببره و دنباله رو(اگر وجود داشته باشه)خوبی ها بشه........................

بهار یک آغاز،بیایید امسال از طبیعت و قوانینش الگو بگیریم یعنی، با آغاز بهار، با تولد طبیعت یا بهتر بگم با انقلاب طبیعت ما هم یک انقلاب داشته باشیم

انقلابمون!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

انقلابمون ؟؟؟؟؟؟؟/؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

  استجابت دعای پر مغز تحویل سال باشه

یا مقلب القلوب و الابصار،یا مدبر اللیل و النهار،یا محول الحول والاحوال ،حول حالنا الی احسن الحال

آره منظورم  یک انقلاب قلبی،روحی،روانی ،یک تحول عظیم، تغییر نگاه به زندگی و دنیا .

به قول معروف بیایید کن فیکون بشیم(با خصوصیاتی که از یک انقلاب موفق گفتم)در واقع چه چیزی برتر و بالاتر از این که تدبیر امورم را به دست بزرگترین مدبر بندازم و اون هم بپذیره خیلی مهم که اون بپذیره .استجابت این دعا در واقع مساوی با تمام آرزوهای آدمی و اوج بندگی  چرا که در احسن الحال امکان بهترین بندگی است......

انقلاب قلوب ،تدبیر امور و تحول احوال یادآور عشق بی حد ملیک مقتدر به آدم خاکی