چند وقتی بود که هر وقت به اون قسمت دلم رجوع می کردم ، می دیدم تابلو یی نصبه

 با عنوان: در دست تعمیر

کلافه می شدم

کارگرایی رو می فرستادم ولی فایده ای  نداشت

 در روند کار هیچ پیشرفت جدی نمی دیدم

مشکل رو فهمیدم

من کار فرما خوب مدیدیت نمی کردم

یه روز رفتم و خودم آستینام  رو بالا زدم ، یه یا علی گفتم و تیشه رو برداشتم 

فهمیدم :هیچ  کس از خودم برای خودم دلسوزتر نیست

چقدر لذت بخش بود

تصمیم گرفتم از نو بسازم

چه گرد و خاکی شد و....

تابلو رو عوض کردم  و تابلوی جدید رو نصب کردم با عنوان:

        آباد شد     .

 

 شب عید غدیر ، حدیثی از امام صادق(ع) شنیدم که خیلی منو به فکر فرو برد

« لو ادرکته لخدمته ایام حیاتی.:اگر من زمان او -مهدی (عج)- را درک می‏کردم در طول

زندگانی‏ام به او خدمت می‏کردم »

از خودم پرسیدم که؟!

چقدر امام زمانم رو می شناسم؟ لبخندش رو به چه قیمتی می خرم؟

مرسوم که امشب و فردا مردم میرن خدمت سادات و  به عنوان تبرک ازشون عیدی

می گیرن و منم امشب می خوام برم سراغ بزرگ ترین سید عالم حضرت مهدی (عج) و

 ازشون عیدی بگیرم و عیدی من این باشه که :

اجازه بدن که جبران کنم!

صلاح کار کجا و من خراب کجا

ببین تفاوت ره کز کجاست تا بکجا

دلم زصومعه بگرفت و خرقه سالوس

 کجاست دیر مغان و شراب ناب کجا

خوشا به حال اون آدمایی که صلاح کار رو می دونن و هیچوقت دلشون از صومعه و خرقه پوشی نمی گیره!

نمی دونم وقتی راهو گم کردی خوبه که بدونی راهو گم کردی و ..

یا اصلا نفهمی که ازصراط مستقیم خارج شدی؟

شاید نفهمی بهتر باشه چون روز قیامت هم تورو به اندازه فهمت مواخذه می کنن

ولی امان از وقتی که می فهمی داری گم میشی ، داری می افتی توی چاه !

ولی هر چقدر دست میندازی که دستاویزی پیدا بشه و بیایی بالا دستاویزی نیست

و یا اگه با هزار جون کندن دستت به نوک یک طناب رسید شیطون لعنتی محکم اون طناب رو می کشه...

اره این حال خیلی بدیه که کار و راه درست رو بشناسی ولی علی رغم میل باطنیت نتونی به واسطه حضور و قدرتش کار درست رو انجام بدی ...