شنیدم که یه دانشمند ، یک آزمایش جالب انجام داده که
یه آکواریوم شیشه ای ساخت و اونو با
یه دیوار شیشه ای دو قسمت کرد.
تو یه قسمت یه ماهی بزرگتر انداخت
و در قسمت دیگه
یه ماهی کوچیکتر که غذای مورد
علاقه ی ماهی بزرگه بود
ماهی کوچیکه
تنها غذای ماهی بزرگه بود
و دانشمند به اون غذای دیگه ای نمی داد...
اون برای خوردن ماهی کوچیکه بارها و
بارها به طرفش حمله می کرد،
اما هر بار به یه دیوار نامرئی می خورد.
همون دیوار شیشه ای که اونو از غذای مورد علاقش
جدا می کرد.
بالا خره
بعد از مدتی از حمله به ماهی کوچیک منصرف شد.
اون باور کرده بود که رفتن به اون طرف آکواریوم
و خوردن ماهی کوچیکه کار غیر ممکنیه.
دانشمند
شیشه ی وسط رو برداشت
و راه ماهی بزرگه رو باز کرد،
اما ماهی بزرگه هرگز به سمت ماهی کوچیکه حمله نکرد.
اون هرگز
قدم به سمت دیگر آکواریوم نگذاشت.
می دونین چرا؟
اون دیوار شیشه ای دیگه وجود نداشت،
اما ماهی بزرگه تو ذهنش یه
دیوار شیشه ای ساخته بود.
یه دیوار
که شکستنش از شکستن هر دیوار واقعی سخت تر بود
اون دیوار باور خودش بود.
باورش به محدودیت
چقدر خوبه ما هم از این دیوارای شیشه ای توی ذهنمون بسازیم؟؟
شاید درد ما اینه که نه دیوار واقعی میخوایم و نه دیوار ذهنی!!