سلام پريسا جان.

با اجازتون پستتون رو كامل خوندم ،تمومشون جذاب و در عين حال آموزنده بود،برعكس خيلي از پست ها و دوستان وبلاگي پر انرژيي هم داري...

چه غم سنگيني،چه درد مشتركي،فكر نكنيد تنها مال شماست خيلي از ما آدما دچارشيم ولي شايد بقيه قلم روان و خوبي ندارند كه اينطور بنويسند،دعا مي كنم مرد روياها و منجي به زودي از راه برسد،من كه براي اولين بار به شما سر زدم متوجه شدم همه دوستتان دارند پس به دوستاي خوبت فكر كن و ظلم يك نفر رو هم نديده بگير و ببخش