و اما نوشته ي شما كه دغدغه ي هميشگي من هم هست...البته من گاهي از فكر كردن به آينده هم دلم تنگ ميشه...و اين كه 10 سال ديگه قراره چي بشه،‏من كجام و خيلي هاي ديگه...

كمتر ميشه تو زمان حال زندگي كنم...يا تو گذشته م هستم يا تو اينده ! مسخره ست...

اما حستون را فكر كنم از دلتنگي برا بي غصه بودن كودكي درك كنم...و اينكه با همه ي نفهميدنها شايد شيرينترين دوران باشه به خاطر همون نفهميدنهاش...

خفته بوديم و شعاع آفتاب

بر سراپامان به نرمي مي خزيد...

اين نيز بگذرد...دلتان آرام...