چه تابلوي زيبا وگويايي براي اين قسمت از شعر ساختي

که مي گه:

بر لب جو نشين و گذ عمر ببين

سرعت عبور آب از جوي تميز وفراموش کردن آنچه که از ديد بشر مي گذره

ودر نهايت تصوير يکي مونده به آخر که ميشه گفت حسرت آدمي را تداعي مي کنه

اينکه انسان گاهي بر عمر رفته خويش وبر مزار اين فرصتهاي از دست رفته خسته وخمود مي نشينه و آه حسرت از نهادش بيرون مياد.

سلام

و گويي دلم ميخواهد قسمتي از اين عکس را بيشتر از قسمتي ديگر نظاره کنم اما...